W ostatniej chwili chciałam odwołać wieczór z pizzą i przyjaciółkami. Byłam tak zmęczona tym całym trudnym tygodniem, że już sama nie wiedziałam czego mi trzeba i co mi dobrze zrobi. Wychodząc ze szpitala wyciągnęłam telefon i zaczęłam nagrywać wiadomość: "Ciao cara! Ja dopiero ruszam z Faenzy. Nie wiem, o której dotrę do Marradi, więc chyba jednak ze wspólnego wieczoru się wypisuję..." 

- Co robi? - W połowie nagrywania monologu przerwał mi Mikołaj:

- Jednak nigdzie nie idę. Nie mam siły. 

- Niech idzie! Co będzie robić? Siedzieć w domu? 

Powiedział to tak karcącym tonem zbijając przez tym wszystkie moje wątpliwe argumenty, że zaraz ustawiłam się do pionu. 

Gdybym chociaż mogła powiedzieć, że zostanę w domu i popracuję nad książką, to byłoby usprawiedliwione, ale nie było sensu się oszukiwać. Wieczorami mój mózg nie potrafi się wzbić na intelektualne wyżyny, a wena twórcza uaktywnia się o świcie. Wiedziałam, że jeśli zostanę sama w domu, skończy się to tylko i wyłącznie marnotrawieniem czasu. 

Ostatecznie w nieco okrojonym składzie pojechałyśmy do sąsiedniego Palazzuolo i tak spędziłam miły i beztroski wieczór. Całe szczęście, że Mikołaj stanął na straży moich rozrywek! Jakie to jest kochane dziecko!