Odzywa się we mnie coraz silniej tęsknota za południem, za Puglią, za jej surowym wybrzeżem, za miasteczkami z jasnego kamienia, za wielokolorowym morzem, za słońcem jaskrawym...

Zaaplikowałam sobie ostatnio film z naszych południowych wojaży, aby te tęsknoty uspokoić, utrzymać w ryzach, ale chyba skutek był odwrotny. Chciało mi się łkać patrząc na Polignano... To miałam gulę w gardle, to znów śmiałam się z naszych wyczynów. Nawet Paweł zerkał tęsknie na ekran, niby zajęty czymś w kuchni...

Południe Włoch ma niepowtarzalny klimat, choć pewnie to samo mogłabym powiedzieć o pozostałych regionach, bo przecież każdy ma swój urok. Ale kto przejechał półwysep od góry do dołu, będzie wiedział o czym mówię. Południe jest surowe, charakterne, zadziorne, ludzie serdeczni i dumni, a krajobraz zniewalający.
I jeszcze Mario tę moją tęsknotę podsyca, opowiada mi znów o Palermo, o tym że ludzie już się w morzu kąpią, że wszystko kwitnie, że drzewa migdałowe obsypane są różowymi kwiatami... Taka wiosna może uskrzydlić...
A w Warszawie śnieg za oknem:(

Mówiłam Wam kiedyś, że lubię schody...

Tyle bajecznych widoków zarejestrowały nasze oczy, tak wiele wzruszających momentów zostało nam w pamięci... Tyle miejsc jeszcze na nas czeka...
Teraz jednak staram się nie wyglądać przez okno, przeczekać cierpliwie trudny moment, zimę przebrzydłą, nie tylko tę "pogodową"...

Gallipoli

Centrum Lecce

Santa Maria di Leuca - czyli koniec Italii

uliczka Lecce

Mroźna, sroga zima, czyli styczeń w Puglii

Klify w Polignano

Bezdroża Basilicaty

Uliczka w Materze

Wybrzeże w Polignano

PAMIĘĆ to po włosku MEMORIA.