dzieci

Rozmowy, marzenia, nowe słowa

sobota, stycznia 31, 2015



- O! Widzisz? - Tomek rozkłada przede mną książkę od geografii - tu będę mieszkał. 
Pokazuje mi palcem małe miasteczko w Val d'Aosta.
- Bardzo ładnie!
- Zimy srogie - czyta mi opis klimatu - ekstra!
- To ja chyba nie będę częstym gościem! Może na narty na tydzień, może na święta.
- Nie martw się mamusiu, ja cię będę odwiedzał. Na święta też będę przyjeżdżał. 
- Wiesz, tak naprawdę święta w domu z widokiem na Monte Bianco, to nie jest zły pomysł, nawet chyba zimno by mi tak bardzo nie przeszkadzało. Ja przyjądę do ciebie!
- Pooglądajmy dalej. 
Kartkujemy strona po stronie, region po regionie. Liguria, Veneto... Obecnie Tomek uczy się o Lombardii. 
- O! Wiesz co? A ja jak będę kiedyś bogata, jak zostanę sławną pisarką albo jak wygram w lotto, w które nie gram, to kupię sobie dom, zaraz pokażę ci gdzie!
- To już nie chcesz mieszkać w Toskanii??
- Ja???? Tylko w Toskanii, ale gdybym była kiedyś bardzo bogata to kupiłabym sobie dom wakacyjny, z czystej fanaberii, w...
- Wiem!! W Puglii!
- No pewnie, że w Puglii, w Polignano. Och jakby było pięknie. 
Uwielbiam te pogadanki. Rozumiemy się bez słów i umiemy razem marzyć w ciszy.

Po chwili.
- Dziś mieliśmy na włoskim ćwiczenia i trzeba było utworzyć "sinestesie".
- ??? A jaśniej? - coraz częściej się martwię, że nie rozumiem, co dziecko do mnie mówi.
- Poczekaj zaraz ci wytłumaczę.
Tłumaczy, podaje przykłady, a potem siada do geometrii i liczy pola figur i zdaje mi relacje - jaka figura, według jakiego wzoru. Kolejny raz uświadamiam sobie ile jest rzeczy, które obydwaj potrafią powiedzieć tylko po włosku. Zaawansowanej geometrii uczy się Tomek  dopiero tutaj. Nie będę więc od niego wymagać, by podawał mi wzór na pole trójkąta w dwóch językach, ważne, by umiał to policzyć. Problem w tym, że ja już zaczynam się gubić na tym etapie jego nauki, a pomyśleć, że będzie tylko trudniej! Mnie nigdy nie były potrzebne kąty rozwarte i trapezy. Teraz nadrabiam braki. 
A jedyne czego wymagam od chłopców, to by obaj pracowali nad słownictwem i w jednym i w drugim języku i w tej kwestii nie mogę narzekać. 

ZAAWANSOWANY to po włosku  AVANZATO (wym. awancato)

codzienność

Nastroje jak sine chmury

piątek, stycznia 30, 2015

Zerwał się w nocy wiatr szalony, dmuchał i gwizdał, trzaskał niezabezpieczonymi okiennicami, wdzierał się do domu przez nieszczelne okna i podrywał firanki. Uderzał w mury z taką siłą i łomotem jakby dom chciał zepchnąć do rzeki. A rzeka? Ta zakotłowała się znów brązowymi bałwanami, złorwogo huczy, galopuje i tylko coraz wyżej sięga. Deszcz głośnym chłostaniem szyby traktował, aż woda zebrała się na jednym parapecie. 
Żywioły, kiedy żyje się w dużym mieście zdają się mieć mniejszą siłę. Dopiero na prowincji, z dala od dużych skupisk ludzkich nabiera człowiek respektu dla siły natury. Tak drobny i bezsilny wydaje się wobec rwącej rzeki. Tu ma się poczucie, że to natura rządzi i musimy się jej podporządkować. Góry spowiły się w sine chmury, znak Firenze 64km, ugina się niebezpiecznie pod naporem wiatru. Najlepiej byłoby zaszyć się pod kołdrą, zaryglować okiennice i poczekać aż wszystko się uspokoi.

Z telefonu, w porywającym wietrze, w deszczu

W takie noce Mikołaj przybiega do mnie w poszukiwaniu ciepła i bezpiecznego schronienia. Dziś też, zwłaszcza po takim dniu jak wczoraj. Po najsmutniejszym marradyjskim dniu odkąd tu zamieszkaliśmy. Dużo było wczoraj różnych "po raz pierwszy". Po raz pierwszy moi chłopcy zetknęli się ze śmiercią w swoim otoczeniu, po raz pierwszy widziałam maluszki z pierwszej klasy, które odprowadzają kolegę w ostatnią podróż, po raz pierwszy widziałam jak spod kościoła poleciały w niebo setki białych baloników. Nie chcę pisać o tym dniu, z szacunku, z poczucia nietaktu, lepiej niech zostanie cisza. Wspominam o tym tylko dlatego, żeby pokazać, że życie jest życiem. Gdziekolwiek. Nie ma miejsca na świecie, w którym można się schronić przed nieszczęściami, gdzie można uciec przed tym co nie powinno się zdarzać. 

ACCADERE - to znaczy ZDARZAĆ SIĘ (wym. akkadere)

myślwice

Jakby się ziemia rozstąpiła

czwartek, stycznia 29, 2015


We wczesne środowe popołudnie na marradyjczyków padł blady strach. Choć tak naprawdę nie tylko na nich. Całe Mugello i część Romanii ogarnęła panika, kiedy dało się słyszeć podwójne buuum. Dzieci w szkole wskoczyły pod ławki, a potem zostały wyprowadzone przed szkołę. Jak mi potem opowiadali chłopcy, jeszcze kilka minut po całym zajściu drzwi trzęsły się, jakby wpadły w wibracje. Po fakcie najbardziej martwiłam się tym, że dzieci stały przed szkołą w samych faruszkach, wychodząc w pośpiechu nie mieli nawet czasu na ubranie się, a przecież jest zima. "Mamusiu, a niektóre dzieci płakały!" - tak relacjonował zajście Mikołaj. "Nie pozwalali nam wejść jeszcze przez jakiś czas, bo wszystkie szyby się trzęsły".  

Pierwsza myśl była taka - trzęsienie ziemi - czyli można się bać. Jednak "łomot" był inny niż ten, jaki rozchodzi się od trzęsienia ziemi. "To" słychać było z góry, z powietrza. Jak się wkrótce okazało dwa myśliwce przeleciały nad Toskanią i Romanią przekraczając barierę dźwięku. Wystartowały z Grosseto, by zidentyfikować obiekt, który nie nawiązał kontaktu z kontrolą lotów. Mały samolot lecący  z Turcji do Szwajcarii nie zamledował się oficjalnie na niebie Italii. Dwa myśliwce natychmiast zostały wysłane mu na przeciw, by zmusić go do lądowania. Jednak w międzyczasie, pilotom niezidentyfikowanego obiektu udało się połączyć z kontrolą lotów i dwa caccia wróciły do bazy. 
Skąd to wielkie buuuum? Samoloty przekroczyły barierę dźwięku, ale dlaczego hałas był tak powtorny? Nie wiadomo, być może szczególne warunki klimatyczne. Tym bardziej zadziwiające, że samoloty znajdowały się na wysokości 13.000 metrów, a huk był taki jakby się ziemia rozstąpiła.


Myśliwce tutaj, to nic nadzywczajnego. Bazy wojskowe, z tego co mi wiadomo, znajdują się między innymi nad Adriatykiem. Często więc samoloty latają parami nad dzikimi wzgórzami Mugello, a wrażenie jest zawsze niezwykłe. Nie raz sama wyskakiwałam z domu na taras, by przez ułamek sekundy móc podziwiać super szybkie maszyny. Lepiej jednak gdy latają bez takich fajerwerków, bo nowe strachy nikomu nie są potrzebne!

AEREO - to znaczy SAMOLOT (wym. aereo)

kos

Nadchodzą dni kosa

środa, stycznia 28, 2015


Zdaje się, że i w tym roku zima przypomniała sobie o dniach kosa ("i giorni della merla"). Cztery stopnie poniżej zera o poranku, to zdecydowanie nie jest pełnia toskańskiego szczęścia. Łudzę się, że może choć traw zielonych biel nie pokryje, ale prognozy na najbliższe dni są bezlitosne. Znów najchętniej przykleiłabym się do kominka z czymś dla podniebienia pod ręką i czymś dla ducha na papierze i nie ruszała się stąd, póki pierwsze zalążki nowego, zielonego życia nie ujrzą światła dziennego.


Choć życie nowe jak widać lęgnie się śmiało, niby nie zielone, tylko kudłate, puchate. I uśmiecham się na samą myśl, że ja warszawianka pełną gębą, z miasta wielkiego, z metropolii porzuciałam dawny świat dla takich widoków. I wcale mi pędu nie brakuje, nie tęsknię za "cywilizacją", wolę tę moje kosy przysiadające na tarasie i owce leniwie snujące się po pastwiskach.
A na nowe zielone czekam z radością, mając nadzieję, że jak na Toskanię przystało to czekanie nie będzie trwało w nieskończoność. Zaraz dmuchnie scirocco i może za dwa tygodnie pierwsze pąki na drzewach wystrzelą...

FRA POCO - to znaczy ZA CHWILĘ (wym. fra poko)

Borgo San Lorenzo

Sakrum w polu

wtorek, stycznia 27, 2015


Zastanawiam się ile starych, naprawdę starych kościołów jest w samym Mugello. Czy ktoś je kiedyś spisał i policzył? Wzdłuż drogi od Marradi do Borgo San Lorenzo, na zaledwie trzydziestokilometrowym odcinku jest ich na pewno kilka. Najbardziej zachwycające są te poza miasteczkami, w polu, wśród winnic, na szczytach gór, oddalone od świata. Tkwią tam od setek lat, sięgając często milenium. Pieve, chiesa, badia, abbazia, eremo ... Kamienne mury, ścienne malowidła, szczątki świętych, rzeźby, wydeptane posadzki. Nie można się nie zatrzymać. I mimo, że mam je na wyciągnięcie ręki, mimo, że przejeżdżam w pobliżu tak często, jak na Pradze, przechodziłam przez plac Szembeka, to zwykle muszą miesiącami, a nawet latami czekać na swoją kolej. Tak było z Pieve koło Brisighelli. Pewnie świadomość, że mam to wszystko za płotem rozleniwiła mnie i ilekroć jestem w pobliżu mówię sobie - muszę się tu KIEDYŚ zatrzymać. 
To samo powtarzałam, ilekroć migała mi w oddali wieża pieve pomiędzy Rontą a Borgo. "Następnym razem", "kiedyś", "może w sobotę?"... 
Muszę wytępić w sobie ten zwyczaj odkładania na potem. Dźwięczą mi w uszach słowa Agnieszki Osieckiej. Kto wie, czy będzie jakieś potem. Lepiej tu i teraz robić to czego się pragnie, a nie tłumaczyć się pośpiechem, zmęczeniem, brakiem czasu. 
Wyznając taką filozofię, w drodze do Borgo, skręciliśmy w bok z głównej trasy, gdzie w oddali migała kościelna wieża.



Już sama droga dojazdowa do pieve była urokliwa, jak na Toskanię przystało. Strzeliste cyprysy, aż do samego kościoła. 

Kościół pod wezwaniem San Giovanni Maggiore. Jego przybliżony wiek to 1000 lat, choć prawdopodobnie należałoby cofnąć się wstecz jeszcze o kilka wieków. 

Nie jestem historykiem sztuki, więc nie będę opowiadać o wnętrzach, kolumnach, ołtarzach, o malowidłach i symbolach. Znów wyręczę się zdjęciami, choć tym razem są naprawdę kiepskiej jakości. 

Trzeba przyjechać i zobaczyć to na własne oczy. Po prostu!

Za to też kocham moje miejsce, że rozpieszcza mnie takimi skarbami na każdym kroku.



Oczywiście po powrocie do domu, doczytuję, poszukuję, poznaję, zgłębiam. Lubię wiedzieć co widziałam, odkrywać nowe, chłonąć nieznane dotąd historie. 

SCOPRIRE to znaczy ODKRYWAĆ (wym. skoprire)

Borgo San Lorenzo

Znów całkiem przypadkiem

poniedziałek, stycznia 26, 2015


Marradi znajduje się mniej więcej w połowie drogi pomiędzy Florencją i Faenzą. Jest oddalone od cywilizacji, od autostrad, ukryte w górach tuż przy samej granicy z Romanią. Największe miasteczka znajdujące się w pobliżu - to właśnie Faenza już po stronie Romanii, albo Borgo San Lorenzo od strony toskańskiej. W Borgo byliśmy niezliczoną ilość razy! Ale zawsze było to: przejazdem, na targu, w markecie, na chwilę w barze przy głównej drodze, bądź na stacji kolejowej. Tak blisko, pod samym nosem, a nigdy wcześniej, aż do minionej soboty nie zapuściliśmy się w głąb, do centrum. Dopiero poszukiwania pomnika Fido zmobilizowały nas, by poznać miasteczko od środka. I tu nic odkrywczego nie napiszę, bo kto choć troszkę po Toskanii pojeździł, ten wie, że nie tylko Florencja czy Siena mogą zachwycić. W każdej najmniejszej osadzie, mieścinie, znajdziemy coś co nas urzeknie.  

Rzeźbiarz w swojej pracowni
Jak wszędzie tutaj, nawet w najmniejszym mieście - teatr obowiązkowo.


Wieża zegarowa

Borgo San Lorenzo to bardzo stare miasteczko, jak pewnie większość w Italii. Aż niezręcznie mi pisać oczywistości, że znajdziemy tu ślady Etrusków, Rzymian, że kościoły z wczesnego średniowiecza, że na każdym kroku dawna historia, wplata się w teraźniejszość. Znów mamy do czynienia z miejscem pomijanym w przewodnikach, bo podobnych mu są setki. Jednak, jak widzicie, każde z tych miasteczek coś ma do zaoferowania i warto przystanąć choć na krótki spacer. W ten sposób jeszcze przez długi czas Toskania będzie miała dla Was coś w zanadrzu. 
Zostawiam Was ze zdjęciami, niech one pokażą to, co słowami wyda się banalne, bo przecież ile mogę psalmy pochwalne wypisywać?


I na koniec kilka kadrów ze specjalną dedykacją. Jeden dla pewnego Miłośnika motoryzacji, kolejne dla pewnego Bibliotekarza, który cierpi na takie samo książkowe "fiksum dyrdum" jak moje.

WYDAWAĆ SIĘ to po włosku SEMBRARE (wym. sembrare)

Fiat:) Całkiem mała ciężarówka:)
Biblioteka
Wejście do miejskiej biblioteki

Borgo San Lorenzo

Fido

niedziela, stycznia 25, 2015


- Wiesz mamusiu, że w Toskanii żył taki pies, który wychodził po swojego pana nawet jak tamten już nie żył?
- Kochanie, to nie w Toskanii, to w Japonii, w Tokio, pomyliło ci się. Nawet film został nakręcony na podstawie tej historii. Nazywał się Haichiko, z tego co pamiętam.
- Nie, nie. W Toskanii też był, w Borgo San Lorenzo - upierał się przy swoim Mikołaj. - pani nam dziś w szkole opowiadała.
- Naprawdę? A opowiedz coś więcej!


Nie mógł sobie Mikołaj przypomnieć szczegółów, ale obiecał na drugi dzień wypytać swoją maestrę. Tak czy inaczej ja musiałam wiedzieć od razu. Wpisałam w wyszukiwarkę długą, nieprecyzyjną frazę i oto mam! Mikołaj się nie mylił. Italia też ma swojego Haichiko.
A to było tak....

Pewnego wieczora 1941 roku, Carlo Soriani, robotnik pracujący w Borgo San Lorenzo, wracając do domu, zauważył w przydrożnym rowie zranionego szczeniaka. Zabrał go ze sobą, wykurował i postanowił, że psiak zostanie u niego na stałe. Nazwał go FIDO.


Między mężczyzną, a psem nawiązała się bardzo silna więź. Każdego ranka Fido odprowadzał swojego pana na plac główny skąd Carlo odjeżdżał do pracy i każdego wieczora oczekiwał go w tym samym miejscu, by towarzyszyć mu w drodze powrotnej do domu.

30 grudnia 1943 roku, kiedy na świecie szalała wojna, na malutkie Borgo San Lorenzo spadły bomby. Zginęło wielu robotników pracujących w Fornaci Brunori. Niestety wśród ofiar znalazł się również Carlo Soriani.
Tego samego wieczora na placu w Luco tak jak zawsze na swego pana czekał wierny Fido. Jak wiadomo, już nigdy go nie zobaczył. Pies powracał każdego dnia, tak jak zwykle przez kolejnych czternaście lat, w sumie ponad 5000 razy, zawsze z nadzieją, że jego pan powróci.

Historia wiernego Fido zaczęła zataczać coraz szersze kręgi, zainteresowal się nią najpierw burmistrz Borgo San Lorenzo, a potem prasa. Pies zakończył swój żywot 9 czerwca 1958 roku, do ostatniej chwili czekając na swego pana.

 Na pamiątkę tamtej historii w Borgo na Piazza Dante ustawiono pomnik podpisany: "A FIDO, esempio di fedeltà". (Fido, przykładowi wierności)

FIDARE to znaczy UFAĆ (wym. fidare)

Marradi

Seler bez felerów

sobota, stycznia 24, 2015

  Wspominałam już, że po kilku miesiącach oczekiwań nareszcie mamy nowy sklep mięsny. Cieszy mnie fakt, że w takich małych miasteczkach markety nie wyparły jeszcze z rynku małych sklepików. Uwielbiam je! Można w nich porozmawiać, dowiedzieć się czegoś nowego, wymienić przepisem kuchennym, usłyszeć ostatnie plotki, pośmiać i oczywiście kupić wszystko świeże i dobre, bo jeśli ludzie się znają, to oczywiste, że sprzedawca nie może się "podłożyć". O mięsnym pisałam i jeszcze pewnie nie raz napiszę, ale najpierw muszę się odważyć, by wyciągnąć aparat i sfotografować te wszystkie cuda smakowite - jagnięcinę, steki, lampredotto, gołąbki i zawieszone na hakach prosciutto. 

W Marradi poza mięsnym, kilka miesięcy temu otworzono też nowy warzywniak. Właścicielka, to młoda dziewczyna, która poszła z duchem czasu, a zatem w jej lokalu znajdę teraz nawet niepospolite rarytasy, po które wcześniej musiałam jeździć do dużego miasta. A do niespospolitych rarytasów należy tutaj również bulwa selera.  

Pewne popołudnie, Emporio di Martina

- Co to? - pyta Mario pokazując na skrzynkę pełną okrągłych, dorodnych selerów.
- Jak to co? Seler.
- Seler jest zielony i w łodygach. Może to jakaś inna bulwa?
- Słuchaj, seler w Polsce jest czymś tak zwyczajnym jak ziemniak, więc nie masz co gdybać. Jak mówię - tak jest! U nas częściej używa się właśnie tego, zamiast naciowego, którego to wy używacie. 
- Ciekawe jak smakuje...
- Jadłeś przecież! Robiłam sałatkę. 
- No nie wiem.
- Ale ja wiem! Insalata russa (sałatka jarzynowa), w prawdziwej musi być seler i taką też u mnie jadłeś! To, co ty kupujesz to chyba tylko ziemniak i marchewka z plastikowym majonezem! 
- Być może.
W sklepie się zagęszcza, za nami ustawia się kolejka.
- A to co? - pyta starsza pani pokazując na selery. Śmiejemy się wszyscy, bo gdyby przyszla wcześniej mogłaby posłuchać naszej romowy o selerach. 
- Sedano rapa - odpowiada Martina. 
- I co się z tym robi? 
- Na przykład sałatkę.
- Nie wygląda zachęcająco, przynajmniej dla oka - odzywa się mężczyzna z tyłu. - W sumie to przypomina trochę białe trufle.
-  Dobrze by było - kwituje Mario. - Jedna taka bulwa sprzedana i Martina przez miesiąc nie musiałaby pracować!

Po dwóch dniach ze skrzynki zniknęła mniej więcej połowa selerów. Czyli ... nie taki seler straszny. 

SELER to po włosku SEDANO

alkohol

Dozwolone od lat osiemnastu

piątek, stycznia 23, 2015


Ostatnia podroż do Polski nasunęła mi dwa spostrzeżenia. Coś co na pewno było już wcześniej, ale dopiero pobyt na emigracji i powrót, sprawił, że zobaczyłam to w wyostrzonych barwach. O jednym - o słynnym uśmiechu już pisałam, wywołując przy tym falę komentarzy, a dziś kilka słów o alkoholu. 


Kiedy wjechaliśmy do Warszawy ciemną nocą, przywitały nas od progu neony w najróżniejszych kombinacjach: świat alkoholi, alkohole świata, alkohole 24, często po kilka na jednej ulicy. Było to tak uderzające, że nawet dzieci, kiedy potem krążyliśmy po stolicy "bawiły się" w liczenie tychże przybytków. I dopiero wtedy uświadomiłam sobie, że to jest instytucja, która w Italii w ogóle nie istnieje. Oczywiście znów wypowiadam się o moim regionie, o miastach, do których często zaglądam. 
W Italii pije się alkohol przede wszystkim w barze, zwłaszcza ten wysokoprocentowy. Kieliszek po obiedzie w restauracji, jest zawsze mile widziany, ale żeby więcej?  


We włoskim domu oczywiście nie może zabraknąć wina (mówię też i o swoim domu), nie ma posiłku bez kieliszka wina, ale to zazwyczaj kupuje się w rozlewniach, na litry. Potem samemu się butelkuje i wyciąga z cantiny kiedy jest potrzeba. Nie widziałam tu nigdy koszyka w supermarkecie załadowanego np. grappą czy innym napojem wyskokowym. Przez tyle lat przyjeżdżania tu i przez ten czas, kiedy mieszkam na stałe nie widziałam w Marradi czy okolicach pijanego człowieka na ulicy, leżącego, zataczającego się czy robiącego burdy. A przecież uczestniczyłam w wielu festach wina, gdzie za wejściówkę można jeść i pić ile żołądek czy głowa udźwigną. Włosi lubią alkohol, ale to nie jest picie dla samego picia. 
Wszystko ma swój moment. Aperitif przed posiłkiem, wino do kolacji, amazzacaffe' po kawie - alkohol pojawia się w ciągu całego dnia, jednak we wszystkim jest umiar, a sam alkohol idzie zwykle w parze z jedzeniem. Ważny jest smak, moment, celebracja, a nie ilość i otumaniona głowa. 


Oczywiście w sobotnie czy piątkowe wieczory młodzież wytaczająca się z dyskotek jest w stanie wskazującym na spożycie, na ulicach robi się głośno i frywolnie, ale nie przybiera to takich form jak w Polsce. 

Jeśli chodzi o same sklepy z alkoholem, być może to też kwestia licencji, norm prawnych, o których nie mam pojęcia. Może w Italii są większe obostrzenia, a w Polsce uwolniono koncesje. Skąd nagle na każdym rogu wzięły się alkohole??? Czy tak było wcześniej i tego nie zauważałam? Nie ma się czemu dziwić, że pewne stereotypy o nas przekazywane są z ust do ust. 

I pozostając w temacie, wczorajsza relacja Tomka ze szkoły:

- Wiesz Mamusiu, że we Włoszech ja już mogę do obiadu pić wodę zabarwioną winem?
- O! To ciekawe!
- Ale ja nie chcę, ja w ogóle nie chcę być dorosły. 

ALCOLICO - to znaczy ALKOHOLOWY

Dom z kamienia

Gdzieś tam jest

czwartek, stycznia 22, 2015



Na początek wiadomość dnia: jestem znów w sieci! Powrócił technik, który w piątek poszedł coś zjeść i przepadł. Wrócił z wiadomością, że centrala wczoraj wieczorem uporała się z problemem. Przez chwilę stłumił moją radość podając w wątpliwość działanie modemu, jednak tym razem resetowanie przyniosło oczekiwany skutek i pudełko zamigało do mnie przyjaźnie wszystkimi diodami. 


Z Nowego Toskańskiego Notesu, 18 stycznia 2015 Biforco.

- Mamusiu, a my kupimy dom w którym rejonie. W stronę Crespino?
- Nie, nie, tam za ciemno, za chłodno. Chciałabym gdzieś tu. Popatrz dookoła, wszędzie pięknie i dużo słońca, nawet zimą. 

Jak zawsze o tej porze ogołocone drzewa odkrywają to, co latem przed wzrokiem ciekawskich ukryte. Czego istnienia nawet się nie domyślamy. Kamienne domostwa ukryte głęboko w górach. Niektórym dano nowe życie, inne popadają w ruinę, marnieją kamień po kamieniu. 

- Ale kupimy kiedyś kamienny dom, prawda?
- Nigdy się nie poddam. Będę pracować póki starczy mi sił. Obiecuję. Pamiętaj kochanie, największych marzeń nie można porzucać. 
- Wiem.
- Byłoby łatwiej gdybym trafiła numery w totolotka, ale że nie gram, to i na wygraną marne szanse. Tak czy inaczej, konsekwencją i chęcią do pracy można wiele zdziałać.
- A scenarzysta dużo zarabia?
- Chcesz być scenarzystą? Jeśli jesteś znany i piszesz scenariusze do kasowych filmów, to chyba tak. 
Tomek zamyśla się nad swoją przyszłością, nad marzeniami. On nad swoimi, ja nad swoimi. 
Gdzieś tu musi być ten "Dom z kamienia" ... Kto wie, za którym zakrętem, za którym lasem, czy gajem....


PROMETTERE to znaczy OBIECYWAĆ (wym. promettere)

codzienność

Niekończąca się opowieść

środa, stycznia 21, 2015




Telekomowej epopei ciąg dalszy.
Wydzwanianie do operatora stało codziennym się rytuałem. 
Nauczyłam się już na pamięć wszystkich komunikatów, a muzyka, która leci w tle między jednym, a drugim dźwięczy mi w uszach przez cały dzień. Tratata tatata. "Możesz również uzyskać natychmiatową pomoc łącząc się z nami on line ..." Bardzo zabawne! Niezwykle cenna informacja, zwłaszcza dla kogoś, kto nie ma internetu.

 Tak czy inaczej we wtorek znów wykręciłam magiczne "187" i znów ta sama śpiewka, "proszę zresetować modem", ecc... Oczywiście, jak się domyślacie resetowanie modemu na nic się nie zdało. Procedurę tę powtarzałam w ostatnich dniach jakieś 547 razy, o czym śmiałam uprzedzić szanownego operatora. Ten w rewanżu zdeptał mnie wiadomością, że technik przyjedzie w czwartek. 

I tu skończyła się moja uprzejmość, skończyła się też uprzejmość operatora, powiedzieliśmy sobie "we wszystkich kolorach", jak to mówią Włosi.  

Zadzwoniłam jeszcze raz, ale tym razem nie po pomoc techniczną, ale by uzyskać informacje jak wypowiedzieć umowę. Ten operator, był milszy od poprzedniego, milszy naprawdę, nie ma tu ironii. Wyraził swoje głębokie współczucie dla mojej sprawy i doradził, by raz jeszcze zadzwonić do techników i oczywiście na grzeczność się nie silić. Znów wsyłuchałam więc koncertu tarara tatara .... Po czym odebrał inny operator, jeszcze bardziej uprzejmy od swojego kolegi i po długiej rozmowie i wysłuchaniu litanii moich żali, zapewnił, że sam zadzwoni tam, gdzie trzeba i poprosi o naprawę mojej linii "immediatamente" (natychmiast). Zobaczymy, czy znaczenie tego słowa jest takie, jak mnie uczono i jak podaje słownik.

Po debatach z telekomem, wciąż pełna nieufności i pozbawiona nadziei, zadzwoniłam przezornie do firmy oferującej internet satelitarny. To może być rozwiązanie, ale na potem, w tej chwili niestety problemu nie rozwiąże. Kiedy skończylam wnikliwą przepytywankę z aktualnej oferty i odłożyłam telefon z ciężkim westchnieniem, Tomek popatrzył na mnie z najszczerszym współczuciem. 
- Trzeba im było powiedzieć, że są głupkami!
- Temu nie mogłam, ten był miły. Był oczywiście miły, bo chciał mi coś sprzedać. 
- Acha.
- Jestem zmęczona.
- Biedna mamusia. Chodź na przytulaski!
No to idę. Przytulaski są dobre na wszystko. 
- Ja też jestem zmęczony.  
- Wiesz co? Potrzebny nam taki leniwy, piżamowy dzień. 
- O taaak!
- Siedzielibyśmy cały dzień w łóżku, czytali i oglądali filmy, i jedzenie ktoś by nam podał i nie musielibyśmy sprzątać, nic byśmy nie robili, nawet byśmy nie umyli zębów!
- Nieee, zęby to byśmy umyli. Nie lubię nie myć zębów.


I jeszcze żeby nie być kontro własnym zasadom, odrobina optymizmu. Parafrazując stare przysłowie ... Może i jeden kwiatek wiosny nie czyni, ale jeśli pobocze drogi zaczyna coraz intensywniej bawić się fioletem, to chyba po cichutku możemy mówić o wiosennej prapremierze. 


UPRZEJMY to po włosku GENTILE (wym. dżentile)

Widzę, że pojawili się nowi Czytelnicy, witam Was serdecznie w Kamiennym Domu:)