Niestety chyba trzeba przyznać, że lato poszło szukać szczęścia na drugiej półkuli, zwlekałam ze zmianą garderoby do ostatniej chwili. Tak jak uwielbiam moment, kiedy z końcem lutego czy początkiem marca sklepowe witryny robią się, jasne, kolorowe, pastelowe, tak nie znoszę ich kiedy zostają zawieszone ciężkimi, ciemnymi, kapotami, wszędzie tak jakoś mroczno, pesymistycznie, znikają kolorowe sandałki, a ich miejsce zastępują ponure kozaki. I choć lubię wrzesień za śliwki, astry i szeleszczące liście, za delikatne szaliki na szyi bardziej dla ozdoby niż ciepła, i za nostalgię, i za mgłę poranną, i za mój fioletowy sweter, i na pewno za wiele innych rzeczy, ale jednak wszystkiemu towarzyszy nieśmiały smutek, bo kolejne lato stało się przeszłością, a ja bym wciąż chciała dni długie, czuć słońce palące, widzieć zieleń soczystą i nosić białe sukienki...